Als Jean Lambrecks vertelt over de jeugd van zijn dochter, verdwijnt het verdriet van zijn gezicht. Dan vergeet hij even wat de beroemdste crimineel van België, Marc Dutroux, met zijn Eefje heeft gedaan. Herinnert zich hoe liefdevol ze was, als kind, hoe spontaan, geïnteresseerd. Vooral in technologie en muziek. Haar cijfers waren goed, ze was nog maar net geslaagd voor de Abitur. Ze wilde journaliste worden, zegt Jean Lambrecks, "ze wilde verslag doen van andere mensen".
In plaats daarvan werd het over de hele wereld gemeld. Over het 19-jarige meisje dat werd verkracht, geboeid en gedrogeerd. Verpakt in plastic en levend begraven op een stuk grond nabij de desolate stad Charleroi in Wallonië, België. Waar ze uiteindelijk werden gevonden, begraven onder een schuur. Verdriet is allang teruggekeerd op het gezicht van de 67-jarige. Hij herinnert het zich nog precies.
Eefje was met haar vriendin An Marchal op vakantie geweest aan de Belgische kust in Westende. Ze kwamen nooit terug van een excursie. Ze verdwenen ondanks uitgebreide zoekacties. Maanden, een jaar.
Gemarteld en verkracht
376 dagen later, op 3 september 1996, werden hun lichamen opgegraven. Drie weken nadat Marc Dutroux in België was gearresteerd, werd de omvang van zijn misdaden langzaam duidelijk. Hij had nog twee meisjes begraven en de politie kon er twee redden uit een geheime kerker in de kelder van zijn huis. Alle meisjes werden gemarteld en verkracht.
Het Marc Dutroux-schandaal schokte België in de jaren negentig en veroorzaakte horror over de hele wereld. Hoe kon het dat een bij de politie bekende zedendelinquent die al enkele jaren in de gevangenis zat voor ontvoering en mishandeling niet eerder was gepakt? Hoe was iemand in staat tot zulke wrede misdaden tegen kinderen?
In 2004 vond eindelijk het proces plaats, Marc Dutroux werd veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf. Maar er waren nog steeds twijfels over de zaak. Slechts enkele weken geleden publiceerde het Belgische "Le Soir Magazine" een enquête over de zaak-Dutroux. Het resultaat: 80 procent van de ondervraagden is van mening dat de waarheid niet bekend is - bijna 20 jaar nadat de kindermoordenaar werd gearresteerd. Is er werkelijk alles aan gedaan om de zaak op te helderen? Zijn er nog andere slachtoffers? En andere daders? Vragen die luider worden.
Hoop op verduidelijking
De man met de lichtblauwe ogen drinkt rode wijn terwijl hij bij de open haard van een Belgische herberg bij Hasselt vertelt over zijn lange zoektocht naar de waarheid. Jean Lambrecks raakt het eten nauwelijks aan. Het is duidelijk moeilijk voor hem om hierover op deze mei-avond te praten. Zijn hand ligt op die van zijn nieuwe partner Els Schreurs. Ze werkt nu bijna net zo intensief aan de zaak als Lambrecks. Toen ze elkaar in 2009 ontmoetten, was het voor Els Schreurs meteen duidelijk hoeveel ruimte de zaak innam in het leven van deze man, en vooral de hoop op opheldering. Al snel voelde ze hetzelfde.
De moordenaar van Eefje zit een levenslange gevangenisstraf uit, maar rust vinden ze niet. “Ze willen dat wij en de wereld geloven dat Dutroux een enkele dader was. Maar dat is niet waar. We hebben veel aanwijzingen dat hij deel uitmaakte van een netwerk dat niet alleen in België bestond."
Jean Lambrecks en zijn partner verzamelen bijna elke dag informatie over het Dutroux-complex en willen er nu over praten. Er zijn tal van sporen, zeggen ze, naar onder meer Duitsland en Nederland. “Ze worden tot op de dag van vandaag in de doofpot gestopt door de autoriteiten. Vermoedelijk omdat geheime diensten een rol spelen. Het gaat immers om het chanteren van invloedrijke mensen met kinderseks”, zegt Els Schreurs.
Dutroux had contacten in andere Europese landen
Marc Dutroux spreekt trouwens zelf van criminele structuren met contacten in de high society. “Ja, er is een netwerk, het zijn misdadigers. Ik had contact met bepaalde mensen uit het netwerk', zei hij tijdens het proces in 2004. In 2012 schreef de moordenaar een handgeschreven brief aan de vader van een van de vermoorde meisjes, Julie Lejeune. Ook hierin beweert Dutroux dat hij "geofferd wordt op het altaar van de belangen van de crimineel onschendbare" die perfect georganiseerd zijn en de middelen hebben om "de koninklijke instellingen" te beïnvloeden. Over de zaak Eefje schrijft Dutroux daar dat justitie er alles aan had gedaan “zodat de waarheid maar bij één dader werd gezocht”.
Tot op de dag van vandaag zegt Dutroux nog steeds niet wie deze “crimineel onschendbaren” waren.
Jean Lambrecks en zijn partner geloven op dit punt de moordenaar van zijn dochter. “Hij was een soort handelaar”, zegt Els Schreurs. Dutroux heeft contacten in andere Europese landen. Hij werd onder meer genetwerkt met een pedofielenbende in Nederland, die verantwoordelijk was voor de ontvoering van jongens uit Polen en Duitsland naar kinderbordelen in Rotterdam en Amsterdam.
Manuel Schadwald is net verdwenen
In feite was Marc Dutroux op reis in Nederland, hij was daar meerdere keren in het milieu gezien, zoals ooggetuigen bevestigen. In Amsterdam had hij contact met mensen uit de scene en bezocht hij de betreffende kroegen. En in Amsterdam gaan in deze jaren ook de sporen van andere kinderen verloren. Bijvoorbeeld die van de Berlijnse inwoner Manuel Schadwald, die sinds 1993 vermist is en een van de bekendste vermisten in de Bondsrepubliek is.
Er is geen lijk in dit geval, er is geen moordenaar. De toen twaalfjarige verdween gewoon. Maar er zijn steeds meer aanwijzingen dat er verbanden zijn tussen de verdwijning van Manuel Schadwald en de dood van het Belgische meisje Eefje Lambrecks.
“Er zijn parallellen tussen de dood van mijn dochter en de verdwijning van de Berlijnse jongen. In beide gevallen is de hele waarheid nog niet bekend. Iemand heeft er veel belang bij om de omvang van de misdaad te verdoezelen', zegt Jean Lambrecks die dag in de herberg. Steeds weer wordt hij stil. En kijk lang in het vuur in de open haard. Ook hij en zijn partner hebben zich de afgelopen jaren intensief beziggehouden met de zaak Schadwald. Krantenartikelen bestudeerd, getuigen ontmoet, documenten beoordeeld. Jean Lambrecks zegt: "Er is nu genoeg bewijs dat de jongen is ontvoerd naar de Nederlandse kinderprostitutiescene."
Opmerkingen in de richting van de kinderprostitutiescène
Manuel Schadwald verdween op zaterdag 24 juli 1993. Hij wilde naar een recreatiecentrum in de Berlijnse wijk Köpenick, zei zijn moeder later. Maar hij kwam er nooit. Manuel was een knappe jongen met donker haar en fijne trekken. Vrienden beschreven hem als verlegen, gevoelig en introvert. De ouders gingen vroeg uit elkaar en klasgenoten zouden later bij de politie hebben gemeld dat de moeder niet voldoende voor haar zoon zorgde en hem soms 's nachts alleen liet. Toch was hij een goede leerling. Hij zou na de lagere school naar de middelbare school moeten gaan. Maar toen verdween hij.
Vier jaar later, in november 1997, dook ineens de naam van de Berlijnse jongen weer op. Een Nederlandse televisiezender meldde het vermoeden dat Manuel Schadwald te zien zou zijn op een kinderpornofilm. De Duitse media reageerden direct en het publiek was geschokt.
De Berlijnse politie ontkende snel dat de jongen op de video Manuel Schadwald was. Ze maakte echter niet openbaar dat er bij de speurders daadwerkelijk tal van aanwijzingen waren geweest over de verdwijning van de jongen in de voorgaande jaren. En dat deze verwijzingen ook in de richting van de kinderprostitutiescène in Nederland wezen.
Mislukte zoekopdracht
De Berlijnse politie ontving al in juni 1994 - nog geen jaar na de verdwijning van Manuel Schadwald - belangrijke informatie. Op dat moment belde een man het counselingcentrum voor homo- en biseksuele mannen "Mann-O-Meter" in de wijk Schöneberg in Berlijn en liet het volgende bericht achter: "Ja, ik wil mijn naam niet noemen. Ik wilde alleen maar zeggen dat ik bewijs heb dat de kleine Manuel dood is in Amsterdam, ja in Amsterdam, in Nederland. Ik heb er echt bewijs van.” Toen volgde een beschrijving van een man. "Als je hem hebt, heb je ook het lichaam van Manuel in Amsterdam."
Bron; Welt.de
Bron; Welt.de
No comments:
Post a Comment