Late Mother Teresa's Order Investigated For Child Trafficking In India

July 17, 2018 3:04 AM ET

India has ordered its state governments to inspect child care facilities run by the Missionaries of Charity — the Roman Catholic order founded by Mother Teresa — after arrests of a nun and a worker accused of baby trafficking.

Earlier this month, Indian authorities shut down a shelter home for pregnant, unmarried women run by the order in Ranchi, a city in the eastern state of Jharkhand, after discovering that four infants had been sold, including a 6-month-old boy who changed hands for 50,000 rupees ($730).

A nun, identified as Sister Koncilia, and a staff member, Anima Indwar, were arrested in connection with trafficking. According to The Times of India, Indwar confessed to selling the children.

At the time of the arrests, a dozen pregnant women were living at the shelter, according to Catholic News Agency.

CNA reports that one couple reportedly paid Indwar 120,000 rupees ($1,760) in exchange for a child, but that she later took the child back without returning the money. The couple then tipped off police, according to CNA.

India's NDTV cites an unnamed police source as saying all four babies were sold within the past year.

The Times reported on Monday that the last of the four, the 6-month-old boy, had been located and recovered. The newspaper said he was bought by a couple living near Ranchi.

"We are getting many leads, but we cannot divulge them as of now," Ranchi Superintendent of Police Anish Gupta was quoted by the Times as saying.

"We are working on verifying them," Gupta said.

In a statement on Monday, Women and Child Development Minister Maneka Gandhi said she had instructed states "to get child care homes run by Missionaries of Charity all over the country inspected immediately."

Gandhi's ministry said that under India's Juvenile Justice (Care and Protection of Children) Act, shelters dealing with adoption must register with the Central Adoption Resource Authority. However, it said some 4,000 institutions have yet to comply more than two years after the law went into effect.

How The Catholic Church Documented Mother Teresa's 2 Miracles

PARALLELS
How The Catholic Church Documented Mother Teresa's 2 Miracles Mother Teresa Made Him Believe He Could Fly — And He Did

GOATS AND SODA
Mother Teresa Made Him Believe He Could Fly — And He Did Missionaries of Charity discontinued adoptions in India in 2015, saying it disagreed with government rules that made it easier for single, divorced and separated people to adopt children, according to the Australian Broadcasting Corp.

"There was no question of selling any child as the Missionaries of Charity had stopped giving children for adoption three years ago," Samita Kumar, spokeswoman for the order, was quoted as saying by CNA. Kumar explained that even when the order did process adoptions, it never accepted money for them.

Missionaries of Charity was founded in Calcutta, now known as Kolkata, in 1950 by Albanian nun Agnes Gonxha Bojaxhiu, later known as Mother Teresa.

The order she founded expanded internationally and went on to become best known for its care of the sick and dying, particularly with facilities such as the Home for the Dying Destitutes in Kolkata, in eastern India.

She was not without detractors, however, including the late writer Christopher Hitchens, who said Teresa was focused on the need for the sick to suffer like Christ did on the cross, rather than on relieving their pain.

As The Washington Post writes, she was also criticized for her relationship with dubious personalities, such as Haitian dictator Jean-Claude Duvalier and disgraced financier Charles Keating.

Teresa, who died in 1997, was recognized by the Vatican as a saint in 2016.

Source; NPR.org

'De hele pedoprostitutie werd in die tijd gewoon gedoogd'

In de rechtbank in Amsterdam is maandag een begin gemaakt met het horen van negen getuigen over een vermeend omvangrijk netwerk van kindermisbruik in de jaren '80. Getuigen stellen dat justitiemedewerkers bij het netwerk betrokken waren, waaronder de gepensioneerde Justitietopman Joris Demmink.

Koen Voskuil en Chris Klomp 18-04-16, 13:51 Laatste update: 09-05-16, 23:28

De eerste getuige in de zaak, Koos van Woudenberg, stelt op jonge leeftijd misbruikt te zijn in een appartement in Amsterdam. Het zou gaan om de woning van professor Ger van Roon. In het huis ontmoette hij naar eigen zeggen onder meer oud burgemeester Ed van Thijn, prins Claus en voormalig minister Onno Ruding. Volgens Van Woudenberg moest hij Ruding oraal bevredigen. Prins Claus zou hij ook in een horeca-gelegenheid hebben gezien 'in relatie tot jonge jongens'.
Er zijn vraagtekens bij te plaatsen. Professor Ger van Roon woonde inderdaad in een flatje in Amsterdam Noord, maar dat gebouw is pas in 1995 gebouwd, zo blijkt uit gegevens van het kadaster. Het is dus de vraag in welk appartement Van Woudenberg in 1982 zou zijn geweest.

Honderden jongens
De tweede getuige in de zaak hield eind jaren '80 een lijst bij van jonge jongens die in de prostitutie werkten in Amsterdam. De voormalig medewerker van de toenmalige GG&GD Raphael Beth (70) kwam bij een eerste telling tot 350. Volgens de officiële cijfers zou het gaan om 'slechts' 35 jongens. Beth komt echter tot het tienvoudige, hij stelt dat de jongens elkaar ronselden. Ze hadden allemaal lijsten bij zich met de namen van mannen die ze konden bezoeken. Beth had naar eigen zeggen goed zicht op de groep omdat ze bij problemen bij hem kwamen. Bovendien bezocht hij één keer per week de zes of zeven jongensbordelen in Amsterdam om te praten met de eigenaar. Beth stelt dat de 'hele pedoprostitutie' in die tijd gedoogd werd, er was geen repressief beleid. Opvallend genoeg stelt hij de door getuige Van Woudenberg als 'spin in het web' genoemde Ger van Roon niet te kennen.

Hoofdrol
De hoofdrol in de zaak is voor de 43-jarige jongensprostituee Bart van Well. Hij kampt nog steeds met posttraumatische stress en stemmingswisselingen. Daarvoor houdt hij de staat, die volgens hem harder had moeten optreden tegen jeugdprostitutie, verantwoordelijk. ,,We willen bewijzen dat de overheid op de hoogte was van de jeugdprostitutie in die tijd, maar het liet begaan," legt Martin de Witte, Van Wells advocaat, uit. Een van de getuigen is Karel Maasdam, die jarenlang een jongensbordeel in Amsterdam-Oost bestierde. Maasdam werd in 1998 veroordeeld tot 3 jaar gevangenisstraf. Tegenover het AD, dat hem de afgelopen jaren regelmatig bezocht, liet Maasdam weten zich een zondebok te voelen. ,,Jarenlang werd mijn bordeel gedoogd. Agenten, sociaal werkers kwamen over de vloer. En ineens mocht het niet meer?"

Vrijplaats
Amsterdam leek in de jaren '80 wel een vrijplaats voor pedofielen. Er waren jongensbordelen en cafés waar minderjarige jongens werden opgepikt. Er waren zelfs georganiseerde pedoreizen naar Amsterdam. Voormalig GG&GD-veldwerker Raphaël Beth, die veel met jongensprostituees werkte, verklaarde in kranten dat honderden minderjarige jongens uit Nederland, Roemenië en Tsjechië als hoer werkten in Amsterdam. De vraag is wat er met die constatering is gebeurd.

Pooiers
Beth bleek 2 jaar geleden zijn veldwerk nog niet vergeten te zijn. In zijn kantoortje in Amsterdam liet hij een database zien waarin hij honderden namen van jongenshoeren, pooiers en klanten had opgeslagen. Met hun bijnamen erbij. 'Ziektekiem' bijvoorbeeld, een weinig hygiënische jongen die een klant een mes in zijn ribben stak.

De getuigenverhoren zullen wellicht meer duidelijkheid geven over een uitgelekt politieonderzoek in de jaren '90. Het zogeheten Rolodexonderzoek werd in het geheim opgestart, nadat informanten vertelden dat justitiemedewerkers en officieren van justitie ook klant waren geweest.

Psychopaat
Huidig VVD-Kamerlid Fred Teeven was destijds als officier van justitie betrokken bij het Rolodexonderzoek. Mogelijk kan hij verduidelijken waarom het onderzoek voor het goed en wel was opgestart, bekend was bij de verdachten.

Een aangifte van Jetty Bruggenwirth, die woensdag getuigt, was een van de aanleidingen om het Rolodexonderzoek te starten. Zij stapte naar de politie nadat haar vriend Nico L. haar dochter had misbruikt. Een voormalig zedenrechercheur noemde L., chauffeur voor jongensbordelen, de 'gevaarlijkste psychopaat' die hij ooit had ontmoet. Hij werd veroordeeld tot 8 jaar cel en tbs.

Demmink 

Opvallende afwezige in de stoet getuigen is Joris Demmink, de oud-Justitieambtenaar die meermaals is beschuldigd van kindermisbruik. ,,Demmink heeft aangegeven de hele week verhinderd te zijn," zegt advocaat De Witte. Hij zal op een later moment worden gehoord. Wel verschijnt een voormalig AIVD-medewerkster, die in 2002 een veiligheidsonderzoek naar Demmink heeft verricht.

Een voorlopig getuigenverhoor is bedoeld ter voorbereiding op een rechtszaak. Van Well kan zo zijn juridische positie bepalen in een mogelijke procedure tegen de staat. Er zal geen vonnis volgen.

Aangiftes
Tegen Demmink loopt ook nog een individueel straftraject. Er liggen diverse aangiftes van misbruik tegen hem. Het Openbaar Ministerie heeft zich altijd op het standpunt gesteld dat er geen duidelijk bewijs ligt tegen de man, maar onder druk van het Gerechtshof in Arnhem is nu toch een onderzoek gestart. Het OM is afhankelijk van de Turkse autoriteiten voor meer informatie. Twee aangevers zouden in Turkije zijn misbruikt door Demmink. Een gespecialiseerd team oordeelde eerder dat de aangifte van één van hen niet betrouwbaar is. Turkije seponeerde de zaak. Demmink zelf zegt onschuldig te zijn. Hij was naar eigen zeggen niet eens in Turkije toen het misbruik plaats zou hebben gevonden.

De verhoren gaan morgen verder. Dan komt onder meer Karel Maasdam aan het woord, de oud-eigenaar van een jongensbordeel.

Bron; AD.nl

'Vermiste Duitse jongen stierf mogelijk op boot bij Amsterdam'

De in 1993 uit Berlijn verdwenen 12-jarige Manuel Schadwald is mogelijk als kinderprostitué omgekomen op een boot bij Amsterdam. Dat blijkt uit een onderzoek dat het AD en de Duitse krant Welt am Sonntag deden. 

11 juli 2015, 10:04

De melding van de verdwijning bij de politie in Berlijn.

De Duitse jongen vertrok op zaterdag 24 juli 1993 vanuit zijn ouderlijk huis in Berlijn, daarna heeft niemand van zijn familie hem teruggezien. Er komen signalen binnen dat hij in het Nederlandse kinderprostitutiecircuit is beland, maar daar zijn geen bewijzen voor.

Manuel zou eerst in Rotterdam en daarna in Amsterdam in het pedocircuit zijn terechtgekomen. De politie kreeg diverse tips over de zaak, maar stelt geen enkel bewijs te hebben voor Schadwalds aanwezigheid in Nederland. Een informant zou volgens de kranten hebben verklaard dat Manuel zich op een zeilboot met de naam Apollo in een ligplaats in Spaarnwoude zou bevinden.

De AIVD zou melding hebben gemaakt van de gewelddadige dood van een jongen aan boord van een boot. Omdat er hooggeplaatste figuren aan boord waren, werd die zaak volgens bronnen stilgehouden. Het is niet met zekerheid te zeggen dat de overleden jongen daadwerkelijk Manuel is.

De Amsterdamse politie meldt aan het AD dat er geen bewijzen zijn dat Manuel daadwerkelijk in Nederland was. Dat staat haaks op zes verklaringen van mensen die hem gezien zouden hebben en die in het bezit zijn van de krant. Zo zegt een voormalig politiechef: 'Natuurlijk was de jongen hier. Maar over deze zaak zal nooit licht schijnen.'

Bron; Parool.nl

Richard Stallman on Pedophilia

An open secret (trailer) + Article

Child abuse documentary Hollywood 'didn't want you to see' goes viral

The film An Open Secret died upon release in 2015, but is seeing a renewed interest online amid a cascade of allegations against Hollywood’s elite

When the documentary An Open Secret tried to lift the lid on child abuse in Hollywood, it billed itself as “the film Hollywood doesn’t want you to see”. The marketing tagline did not exaggerate.

The film died upon release in 2015. There was no theatrical release to speak of, no television deal, no video-on-demand distribution.

“We got zero Hollywood offers to distribute the film. Not even one. Literally no offers for any price whatsoever,” said Gabe Hoffman, a Florida-based hedge fund manager who financed the film.

It did not seem to matter that it was directed by an Oscar-nominated director, Amy Berg, or that it uncovered damning evidence of the sexual abuse of teenage boys by figures in the film industry.

“There was nowhere to see it,” said Lorien Haynes, the film’s writer. “I don’t think it impacted at all. Nobody saw it. We released a film that didn’t [seem to] exist.”

Now, two years later, multiple “open secrets” of predatory behaviour are detonating across Hollywood and the documentary that blew the whistle is getting millions of viewers – but still no distribution deal.

Hoffman released the film for free on the video-sharing website Vimeo this month after reports about Harvey Weinstein’s alleged sexual assaults set off a chain-reaction, with James Toback, Tyler Grasham and Kevin Spacey among those accused of harassment and worse.

An Open Secret review – damning documentary takes aim at sexual abuse in Hollywood Read more Corey Feldman, a former child actor who says he was the victim of a paedophile ring, has raised more than $170,000 through crowdfunding for a purported $10m biopic about the abuse.

Hoffman said he had intended to end the free online viewings of An Open Secret on Tuesday, but extended the window until Sunday because of public interest, with more than 3 million viewings on various social media platforms since 12 October.

“We knew a Harvey Weinstein moment was coming and when it would, that we’d release it for free,” said Hoffman. He hoped the documentary would yet make its way on to television. “We’d love to be on Amazon and Netflix. We’re always ready to talk.”

The documentary’s initial vanishing into the void and belated re-emergence underlines how Hollywood long ducked evidence of abuse. An Open Secret had the elements to make a splash.

Berg, the director, had earned an Oscar nomination for her film Deliver Us from Evil, about sex abuse in the Catholic church.

Her team obtained evidence of a paedophile ring in Hollywood – managers, agents, publicists and directors – that preyed on young boys and teenagers seeking entry to the industry.

Some hosted lavish parties where men allegedly plied the boys with alcohol and drugs and traded them for sex. Others spent years grooming victims, and winning the confidence of their families, before starting sexual assaults.

A handful were caught and served relatively brief jail sentences before returning to the industry. Brian Peck, an actor and acting coach who worked for Nickelodeon and the X-Men franchise, was convicted of two counts of lewd acts with a child. He is now working in the industry again.

The documentary features interviews with Evan Henzi, who was 11 years old when his manager, Martin Weiss, started assaulting him. Weiss pleaded no contest in 2012 to two counts of child molestation, and was sentenced to a year in jail and five years’ probation. He was freed immediately due to time served.
“I shared my story in An Open Secret so other victims who have been molested for years just like me can heal,” Henzi, 24, said this week.

“When the film was released, I witnessed a lot of support by people who actually saw the film. What I did not witness was support from film festivals or Hollywood at large to promote the film. I do believe, though, that both some of the film-makers of An Open Secret and the Hollywood establishment are responsible for this.”

Internal disputes disrupted the film’s launch. Hoffman took Berg to arbitration, alleging she did not fulfill her end of the deal. She denied that. There were other rows behind the scenes over the script, crediting and edits.

Berg declined to be interviewed, saying she would let the film speak for itself.

Hoffman downplayed any suggestion that the film-makers had shot themselves in the foot and blamed Hollywood for its distribution travails – for instance initially rating the film R, before relenting and classifying it PG-13. “Hollywood clearly blocked the film. The higher-ups didn’t like how it portrayed the industry.”

Hoffman also claimed festivals in Los Angeles, London and Toronto promised to give the well-reviewed film prominent screenings, only to rescind the invitations without proper explanation. The Guardian could not immediately verify this account.

Haynes, who wrote the script, said mid-ranking television executives seemed eager to buy the film, only to be overruled. “At the top of the food chain is where we got the ‘no’. It did feel that people were scared to run it. It is complete anathema to release a film about corruption in Hollywood in Hollywood.”

She acknowledged another factor: a harrowing film about child abuse was a tough sell. “You’re expecting a lot of an audience to sit through that.”

For two years An Open Secret existed in film purgatory, available only in pirated online versions, few people aware that here was evidence of abuse, collusion and cover-up in the heart of Tinseltown.

Weinstein does not feature in the documentary – he allegedly preferred women, not young boys – but the accusations against him unleashed a gale which put An Open Secret in the headlines as a "must watch" documentary that explains Hollywood’s complicity.

Weinstein has apologized for his past behavior, but denies many of the harassment claims and “unequivocally denied” allegations of non-consensual sex.

Spacey apologized this week after he was accused of making an unwanted sexual advance toward the Star Trek actor Anthony Rapp, who says he was 14 years old at the time of the alleged incident in 1986. Spacey, star of the Netflix show House of Cards and former artistic director of London’s Old Vic, said he did not remember the “encounter” but if he had done what Rapp described in an article published by BuzzFeed, it “would have been deeply inappropriate drunken behavior”.

A picture shows the message "Me too" on the hand of a protester during a gathering against gender-based and sexual violence called by the Effronte-e-s Collective, on the Place de la Republique square in Paris on October 29, 2017.

#MeToo hashtag, is the campaign encouraging women to denounce experiences of sexual abuse that has swept across social media in the wake of the wave of allegations targeting Hollywood producer Harvey Weinstein.

Meanwhile, Toback, a veteran director, faces allegations from more than 30 women of sexual harassment and trying to trade roles for sex. He has denied the accusations, saying he hired people only on merit. Grasham, a veteran agent, is accused of harassing and assaulting multiple young men. His employer, the Agency for the Performing Arts, fired him after the claims went public. One alleged victim has filed a complaint with the Los Angeles police department. Grasham has not addressed the claims in any public statement yet and could not be reached for comment.

The cascade of allegations have all served to give Open Secret the kind of limelight its backers believe it deserved in the first place.

“The dangers and threats that follow speaking out are very real. I’ve seen them first-hand. But I believe we’ve turned a corner,” said Katelyn Howes, one of the producers. “I hope this continues to push these abuses of power into the spotlight, making it safer for so many people, especially children, who aren’t in the position to talk about their experiences yet.”

Henzi, the former child actor who shared his story of abuse, echoed that. “I do believe that the allegations against Harvey Weinstein have completely opened up the door to having a grand conversation about different experiences of sexual assault by people in the entertainment industry, and that will be really beneficial for a lot of people. It is about time.”

Source TheGuardian.com

Ashton Kutcher Speech on Human Trafficking Before Congress

Belgisch pedofielennetwerk?

R. Louf: 20 jaar geleden dat de onderzoekers werden vrijgesproken
Régina Louf, oorspronkelijk uit Knokke, heeft altijd beweerd dat ze het slachtoffer was van een kinderpedofilie-ring in België uit de jaren 1970.
Deze blog is persoonlijk, de redactie staat niet achter de inhoud ervan.

Dat ze door haar grootmoeder was verkocht en vervolgens tussen haar 13e en 17e jaar was vertrokken naar iemand die "Tony" heette. Die laatste heet eigenlijk Antoine Van den Bogaert en bekende seks te hebben gehad met Regina toen ze 12 was en hij 39 (Morgen 29-10-98).
Regina's moeder bekende dat Tony op dat moment de sleutel van het huis had, kwam wanneer hij wilde en sliep met Regina in haar kamer (Morgen 1/12/98). Het Gentse parket bevestigde deze feiten door Régina Louf de schuld te geven die verliefd zou zijn geweest en had ingestemd (Standaard 29/4/98). Het onderzoek naar de verklaringen van Regina Louf is vroegtijdig stopgezet. Na 9 maanden onderzoek. Daarbij werden de onderofficieren, Patrick De Baets en Aimé Bille verdacht van valsheid in geschrifte. Vandaag is het 20 jaar geleden dat ze werden opgeruimd.

Geclassificeerd… X

In de zomer van 1996 beeft België: de lichamen van Ann, Eefje, Julie en Mélissa worden gevonden. Het monster heeft een gezicht en een naam: Marc Dutroux. De identiteit van deze handlangers in horror wordt gegeven: Michèle Martin en Michel Lelièvre. Een grappige kerel maakt zich ook zorgen: wijlen Jean-Michel Nihoul. Beruchte gangster en misdadiger; hij bezoekt alle sociale klassen in het land.

In het kielzog van deze macabere ontdekkingen heeft Jean-Marc Connerote, onderzoeksrechter in Neufchâteau, een gratis nummer opgezet. Iedereen die kan getuigen over de "Dutroux-affaire" kan dit nummer bellen. Van daaruit wordt het dossier van "getuigen X" geopend en onderzocht. Van de tien anonieme getuigen komt er maar één uit de schaduw: Régina Louf, genaamd "X1". Ze beweert een kinder- en jeugdprostituee te zijn geweest in een groot pedofilienetwerk dat, zegt ze, door Michel Nihoul werd bestuurd. Van daaruit werd in Neufchâteau een afdeling opgericht om deze getuigen X te onderzoeken. Het team wordt geleid door commandant Jean-Luc Duterme. Zijn onderofficier wordt Constable Patrick De Baets.

Twintig jaar geleden. Dagelijks worden Patrick De Baets en Aimé Bille vrijgesproken van valse documenten. De twee rechercheurs waren uitgesloten van het onderzoek naar Régina Louf, getuige X1 in augustus 1997. Commandant Duterme, die ook het onderzoek naar de moordenaars van Waals-Brabant leidde, vond Patrick De Baets "bevooroordeeld en manipulatief". De 17 hoorzittingen van Régina Louf werden echter gefilmd en we kunnen het gebrek aan vooringenomenheid van de kant van de gendarme zien.

Terug naar de feiten

In augustus 1997, na ongeveer negen maanden onderzoek, werd het team "De Baets" dat de verklaringen van Régina Louf onderzocht, ontslagen door een brief van de Brusselse BSR-hiërarchie. De Baets is in het bijzonder het doelwit van een rapport dat op 26 augustus 1997 werd opgesteld door zijn meerdere, commandant Duterme, waarin hij wordt beschuldigd van "valse documenten bij de uitoefening van zijn functie".

Als het enige materiële element van zijn aanklacht zal commandant Duterme een PV rapporteren, die ongunstig is voor de geloofwaardigheid van X1, die in de procedure ontbreekt. Dit rapport, opgesteld door Philippe Hupez, die de hoorzittingen van getuige X1 bijwoonde als verbalisatie, werd echter op 6 december 1996 naar de onderzoeksrechter gestuurd. Deze realiteit werd laat opgemerkt. Zonder enige verificatie zal dit rapport van chef Duterme naar het parket van Brussel worden gestuurd, dat het zal omzetten in een klacht tegen "onbekend" en het zal onderzoeken door rechter Pignolet. Van daaruit begonnen de juridische problemen en duurden 28 maanden (augustus 1997 tot januari 2000) voor de onderofficieren Patrick De Baets en Aimé Bille.

Een verhaal van ... nep

Op het moment dat de "X-getuigenbestanden" werden vrijgegeven, werd gezegd dat Regina Louf een mythomane was, dat de onderzoekers hun vragen kusten en ten slotte dat er valse rapporten waren geschreven door de onderzoekers.

Bijvoorbeeld ; de journalist René-Philippe Dawant probeerde in zijn boek "L'Enquête manipulée" (Editions Luc Pire, 1998), aan te tonen dat de rapporten vervalst waren ... Terwijl het valse rapport degene is die hij reproduceerde!

Journalist Dawant citeert inderdaad een hoorzitting met Regina Louf waar "de onderzoekers hun getuige proberen te suggereren dat het lijk van Christine toen door brand werd verwoest" (L'enquête manipulée", p. 209). De door Dawant aangehaalde tekst van de hoorzitting is echter vervalst. Hier zijn de twee versies van de notulen: de echte (versie 1) (hoorzitting van 13-11-1996 van dossier 109/96, pagina 94) en de valse (versie 2)(geciteerd door Dawant): 

Versie 1 (Officieel) 

Vraag: Is er een geur in deze plaats? 

A: Ja 

Vraag: Kun je deze geur beschrijven? 

A: Nee 

Vraag: Is er iemand anders die deze geur kan beschrijven? 

A: Als je weet wat er aan de hand is, waarom wil je dan dat ik het nog een keer zeg? 

V: Als? 

A: Als je weet wat er aan de hand is, waarom wil je dan dat ik het nog een keer zeg? 

V: Nee, nee, ik weet niet wat er is gebeurd, maar dan zou je me moeten helpen... Wil je niet helpen? 

A: Ja, het was zo, ja, ze hebben het verbrand. 

V: Ze wat? 

A: Ze verbranden het. 

Vraag: Wie verbrandt het? 

A: Ik zie het niet. 

V: Kun je het niet zien? Heb je geen foto? 

Versie 2: HP 2 (Dawant) 

V: Ruik je iets? 

A: Nee. 

Vraag: Kun je deze geur beschrijven? 

A: Als je weet wat er aan de hand is, waarom wil je dan dat ik het nog een keer zeg? 

Vraag: Ze verbranden het. Kun je het niet zien? Heb je geen foto van wat er aan de hand is? 

A: geen antwoord

spijt

Vandaag betreurt Aimé Bille: "Jean-Luc Duterme, die later gerechtelijk directeur werd in Charleroi, was nooit bezorgd over deze beledigende en ongegronde procedure en de onderzoeken werden stopgezet. 10.000 pagina's met rechtbankverslagen voor... niets! Gewoon om uit de weg te gaan en te voorkomen dat we verder gaan. Opgemerkt moet worden dat ongeveer 80% van de verklaringen van Régina Louf al waren geverifieerd. We zullen nooit de echte waarheid over "X Witnesses" weten omdat het onderzoek werd gesaboteerd! We werden uiteindelijk vrijgesproken, maar weinig mensen weten het. De gendarmerie vergoedde me mijn medische kosten voor "morele marteling"! Deze hele affaire laat me bitter … ”.



Bron; mediapart.fr

EXCLUSIVE: Snared: Britain's most wanted paedophile flown back to face justice after 15 years on the run

Evil Warwick Spinks, who has a horrific history of kidnapping, abusing and selling young boys, was arrested in Prague Warwick Spinks Depraved: Spinks's offending spanned three decades (Image: PA)

 
By; Keir Mudie 23:56, 17 Nov 2012UPDATED11:17, 19 Nov 2012 

Britain's most wanted ­paedophile was locked up last night after 15 years on the run trying to escape ­justice for his depravity.

Evil Warwick Spinks, 48, who has a horrific history of kidnapping , abusing and selling young boys, was flown back to the UK after being arrested in Prague in the Czech Republic.

He was met at Heathrow airport by police who have been looking to put him away for sickening abuse spanning three decades.

Spinks was dubbed the Pied Piper of Paedophiles and bragged he could arrange sex with young boys for as little as 10p.

The pervert, from Greenwich, south-east London, also boasted of his links to the makers of “snuff ­videos” in which youngsters are tortured and killed on camera.

A spokesman for the Child Exploitation and Online Protection Centre said yesterday: “Spinks stands out as one of the most notorious and violent offenders we have ever dealt with. We’ve worked tirelessly to track him and now he’s back behind bars.”

Spinks was first investigated in 1992 after police identified him as a dangerous child abuser with links to paedophile rings in the UK and Europe.

He divided his time between England and Amsterdam, where he acted as a fixer introducing sex tourists to young boys in the Dutch city.

A Metropolitan police officer posed as a paedo looking for under-age sex in a joint operation with Dutch cops.

Spinks told the ­officer he could pick up under-age boys in Germany, Prague and Poland for as little as 10p.

Spinks was secretly taped ­offering to supply a video in which a 10-year-old boy was killed.

Hunted down: Spinks in a police mugshot when he was 36 ( Image: PA)

A gay man known only as Frank told Scotland Yard horrifying details of a trip to Amsterdam where he met the abuser. Frank claimed Spinks wanted him to sell “special films” and showed him a sample involving a boy being beaten, castrated and cut open.

An undercover police officer asked Spinks if he could get him torture videos featuring 10-year-old boys.

Spinks replied that he could saying: “I know, well I knew, some people who were involved…they only sold them in limited editions, made 10 copies or something, 10 very rich customers in America who paid 5,000 dollars each.” On his return to the UK, Spinks was arrested and sentenced to seven years in 1995 at Lewes Crown Court, East Sussex, for a sickening catalogue of offences against under-age boys.

The court heard how he drugged and kidnapped one 14-year-old boy and took him to Amsterdam where he sold him to a gay brothel. Spinks had his sentence reduced to five years on appeal but while out on licence he fled the country. He finally set up home in Prague and formed links with ex-Radio 1 DJ Chris Denning, 71, another notorious paedophile.

Spinks was tracked down in the city by former Sunday People investigator Roger Insall in 2000. He found the pervert running sex tours for other paedophiles. But the authorities failed to arrest the predator.

He was finally seized in August after an investigation by the Child Exploitation and Online Protection Centre (CEOP), the Met and the Serious Organised Crime Agency.

After extradition, he was picked up at Heathrow on Thursday.

Peter Davies, head of the CEOP Centre said: “I hope this arrest sends a clear message to other missing child sexual offenders that however far you travel we will track you down.”


Source; mirror.co.uk

Cover-up van pedonetwerken

Cover-up van pedonetwerken

Met de verdwijning van Nathalie en Stacy in Luik worden we met onze neus weer pijnlijk op de naakte feiten gedrukt. Naar alle waarschijnlijkheid is de vermissing het werk van een pedofilienetwerk bestaande uit hooggeplaatsten die, beschermd door het Belgische politie- en justitie-apparaat, vrij spel hebben. Er is sprake van een macaber grensoverschrijdend spel.

door Thomas Deflo
Ravage Digitaal 22 juni 2006

Bijna elf jaar geleden begon de Belgische nachtmerrie rond de Dutroux-affaire. Opnieuw houdt België haar adem in. Dit maal gaat het om de spoorloze verdwijning van Nathalie en Stacy uit het Belgische Luik. De 10-jarige Nathalie Mahy en haar 17-jarige halfzusje Stacy Lemmens verdwenen in de nacht van vrijdag 9 op zaterdag 10 juni. Tientallen agenten hebben sindsdien alle denkbare plaatsen uitgekamd.

De verdwijning van de meisjes herinnert ons pijnlijk aan het pedofiliehoofdstuk in België. Amper twee maand geleden kwam Michel Nihoul vrij onder voorwaardelijke invrijheidstelling. Nihoul wordt naast Marc Dutroux gezien als dé hoofdverdachte in het onderzoek naar de bende-Dutroux. Hij is een man met tal van politieke, zakelijke en criminele contacten

De ouders van de vermiste kinderen.

Het lijkt wel alsof de kindontvoerders sinds de vrijlating van Nihoul nieuwe moed hebben verzameld en ons willen herinneren aan hun invloed. Het is onwaarschijnlijk dat Stacy en Nathalie levend terug zullen worden gevonden. Andere meisjes zoals de 9-jarige Estelle Mouzin, die op 9 januari 2003 in Noord-Frankrijk verdween, blijven vermist. Slachtoffers van pedofilienetwerken zijn overgeleverd aan de zielloosheid van hun misbruikers, vooral als ons gerechtelijk apparaat zelf moreel en seksueel corrupt blijkt. Pedofilienetwerken met 'hooggeplaatsten' bestaan wel degelijk in verscheidene landen en verrichten gelijkaardige gruweldaden. We behandelen hieronder achtereenvolgens België, Australië en de Verenigde Staten. Maar pedofielen op hoge plaatsen opereren ook in Groot-Brittannië en Portugal. Een gemeenschappelijk kenmerk is dat de betrokkenen de doofpot in stand kunnen houden dankzij hand- en spandiensten van corrupte elementen binnen de gerechtelijke- en inlichtingendiensten.

De georganiseerde seksuele wandaden zijn van een onvermoede perversie. De betrokkenen geven zich over aan verkrachtingen, marteldaden en zelfs moorden van jonge mensen. De taferelen worden soms gefilmd in zogeheten snuff movies. Er zijn satanische rituelen mee gemoeid. Uitgenodigde gasten worden in de val gelokt, gefilmd en indien nodig gechanteerd. Het ontstellende is niet enkel dat dit soort ziekelijkheden werkelijk gebeurt, maar dat er vaak een goed geoliede organisatie achter schuil gaat.

Getuigen sterven

In augustus 1996 slaagt onderzoeksrechter Jean Marc Connerotte er op heroïsche wijze in uit de kelder van Marc Dutroux twee ontvoerde kinderen te bevrijden. Connerotte volgt in zijn onderzoek de piste van de netwerken. Hij wil uitstrijkjes en DNA van de lijken van de vermoorde kinderen analyseren. Zijn superieuren laten dat echter niet toe: Connerotte wordt omwille van een futiliteit van het onderzoek gehaald en vervangen door een debutant. Niet het pedofiel netwerk rond Nihoul, maar Marc Dutroux moet de focus worden van het onderzoek.

Proces Marc Dutroux

Dat het pedofilieproces absoluut de piste van de netwerken niet mocht inslaan, wordt duidelijk wanneer verscheidene cruciale getuigen in de aanloop naar de rechtszaak in vreemde omstandigheden om het leven komen. In chronologische volgorde: Francois Reyskens zei begin juli 1995 informatie te hebben over de verdwijning van Julie en Mélissa. Nog voor hij het politiebureau kon bereiken werd hij door een trein overreden.

Bruno Tagliaferro, een ijzerventer uit Charleroi en kennis van Dutroux, liet weten dat hij info kon verschaffen over de auto waarin Julie en Mélissa werden ontvoerd. Hij zei ook een lijst te bezitten van namen die met Dutroux verbonden waren. Hij werd op 5 november 1995 dood aangetroffen, schijnbaar na een hartstilstand.

Zijn vrouw Fabienne Jaupart kon dat moeilijk geloven en zocht een secundaire lijkschouwing. Bloedstalen zouden hebben aangetoond dat haar man vergiftigd werd. Kort daarop werd ook zij echter dood aangetroffen, half verbrand achtergelaten op een nasmeulende matras. Op de matras werden sporen van een brandversneller gevonden. Het essentiële spoor van de autozwendel wordt verder efficiënt van het proces afgesplitst door algemeen openbaar aanklager Anne Thilly. Die heeft er veel voor over om het proces te dwarsbomen.

Simon Poncelet, politiespeurder naar dezelfde autozwendelpiste werd op 22 januari 1996 neergeschoten. Vader Poncelet benadrukt dat hij in de moord op zijn zoon een verband ziet met het Dutroux-proces.

Brigitte Jennart, tandarts van Michel Nihoul en diens vrouw Anne Bouty, pleegt zogezegd zelfmoord op 5 april 1998. Jennart is wellicht de belangrijkste omgekomen getuige. Ze wist dat het paar-Nihoul een zwendel onderhield met Afrikaanse vluchtelingen waarin pedofilie een sleutelrol speelde.

Anna Konjevoda meldt zich in 1996 tijdens de opsporing van de meisjes telefonisch aan als getuige. De vrouw weet meer over het verband tussen de ontvoeringen van de kinderen en de autozwendel in Charleroi. Op 7 april 1998 wordt ze uit het kanaal van Luik gevist. Een autopsie wijst uit dat ze door wurging is omgekomen.

Guy Goebels, politiespeurder naar de verdwijning van Julie en Mélissa pleegt met zijn dienstwapen op 25 augustus 1995 officieel zelfmoord. De ouders van de meisjes kenden de speurder goed en achtten moord waarschijnlijker.

Jean Marc Houdmont, kennis van Dutroux, sterft op 25 februari 1997 in een auto-ongeluk, terwijl hij op weg was naar Namen om zijn getuigenis over Dutroux af te leggen.

Cover-up

Het merendeel van bovenstaande getuigen belde zijn of haar belangrijke nieuws door aan de rijkswacht of de rechtbank alvorens kort daarop het leven te laten. De opzettelijk gebrekkige mate waarmee het onderzoek naar deze sterfgevallen werd behandeld, en de vrijwel volledige mediastilte over deze overleden getuigen, is veelzeggend. Een gebroken Jean-Marc Connerotte vatte het tijdens zijn verschijning op het Dutroux-proces goed samen: er zou nog nooit zo veel energie zijn verspild aan het tegenwerken en -houden van een onderzoek. Hijzelf kreeg van politie te horen dat er huurcontracten klaar lagen om indien nodig de magistraten uit te schakelen. Connerotte zelf moest getransporteerd worden in een kogelvrije auto. Nihoul genoot volgens hem dan weer van een zekere onaantastbaarheid.

De cover-up wordt bevestigd door een getuigenis van een bekend slachtoffer van de pedofilienetwerken. Tijdens de arrestatie van Dutroux herkent pedofilieslachtoffer Regina Louf op de televisie Michel Nihoul als één van de kinderbeulen die ze over haar heen kreeg. Volgens haar had Nihoul een centrale rol gespeeld in het organiseren van de Roze Balletten: bijeenkomsten in de jaren '80 waarbij minderjarige meisjes door verscheidene heren gruwelijk werden misbruikt.

Michel Nihoul

Regina getuigt dat Michel Nihoul samen met Anne Bouty in 1984 de rituele moordenaars waren van een ander slachtoffer, Christine Van Hees. Ze beschrijft alle details van de moord exact zoals de onderzoekers die hadden uitgepluisd. Regina kende ook de slachtoffers van het netwerk Carine Dellaert en Catherine De Cuyper en verscheidene andere vermoorde meisjes.

Regina herkende tijdens haar mishandeling bekende politici; ze vernoemt hooggeplaatste rechters, politieofficieren en zakenlui. De ondervragingen van Regina brengen namen naar boven als Paul Van den Boeynants, Maurice Lippens, Melchior Wathelet, Wilfried Martens, leden van het koningshuis en verscheidene anderen. De originele (schokkende) politieverhoren van Regina als getuige X1, alsook die van X2 en X3, inclusief de namen van de deelnemers en hun perversies, zijn uitgelekt op het internet.

Michel Nihoul rolde tijdens het onderzoek enkele keren zijn spierballen en vernoemde inderdaad Paul Van den Boeynants. Nihoul was ooit diens campagnefinancier en hield zich op in dezelfde neofascistische milieus rond het CEPIC.

Dat de notabelen met hun naam genoemd worden als aanwezigen op de seksfuiven betekent niet dat al deze mannen wrede pedofielen zijn. Sommigen kunnen door Nihoul met valse beloften in de val zijn gelokt om vervolgens met minderjarigen op compromitterende foto's of video's te belanden. De chantagetactiek van Nihoul was inherent aan zijn organisatie en was lucratief.

Aan buitenlandse media zoals der Spiegel en Canal+ trachtte Nihoul meermaals de verkoop van compromitterende foto's te regelen om zo zijn woorden kracht bij te zetten. Indien Nihoul inderdaad dergelijk materiaal bezat, valt het te begrijpen waarom de netwerkpiste rondom zijn persoon in de pan werd gesmoord; men heeft zijn chantagespel meegespeeld.

Dat valt echter onmogelijk goed te keuren: de verdwijning van weer twee nieuwe meisjes in Luik indiceert wellicht dat de pedofilienetwerken onverminderd hun misdaden voortzetten. Het is raadzaam dat heren die van dergelijke perversies genieten in eigen hart kijken en beseffen dat ze fout zijn.

Australië

Dat geldt ook voor pedofielen aan de andere kant van de wereld. Dr. Reina Michelson is de directeur van het Child Sexual Abuse Prevention Program (CSAPP) in Victoria, zuid-Australië en sinds decennia bekroond voorvechtster van kinderrechten over de hele wereld.

Haar verhaal begint in 1995 wanneer ze de alarmbel rinkelt over pedofilienetwerken die worden gerund vanuit een kostschool in Victoria en een dagopvangcentrum in Melbourne. Geen van deze zaken wordt opgehelderd. Sindsdien ontmoet Dr. Michelson regelmatig gelijkaardige slachtoffers die getuigen van sadistische praktijken met kinderen van twee tot veertien jaar oud, tot en met het onderwijl draaien van pedofiele pornofilms en zelfs het vermoorden van kinderen. Dit onrecht stamt reeds uit de jaren '80 en duurt ongestraft voort.

Mediamagnaten, zakenlui tot en met verscheidene politici worden door pedofilieslachtoffers bij naam genoemd als deelnemers aan deze wanpraktijken. Niemand wordt vervolgd. De cover-up in Australië is dan ook extensief. Zo wordt de zaak in verband met een kinderopvangcentrum in Mornington, met kindermisbruik op minstens negentien jonge kinderen, door de politie van Victoria totaal verwaarloosd. Noch de ouders, noch de slachtoffers worden zelfs maar één keer door de instanties verhoord.

De klacht in april 2002 tegen een mediamagnaat uit Melbourne die een drie jaar oude jongen herhaaldelijk verkrachtte - misbruik dat werd geconfirmeerd door het Royal Children's Hospital's Gatehouse Centre - wordt twee dagen later al geseponeerd.

De klacht in maart 2004 van een pedofilieslachtoffer uit de jaren '80 tegen een bekende tv-persoonlijkheid wordt door de politie van Victoria later in het jaar kortweg vernietigd. En een pedofiele onderwijzer in Melbourne geeft nog steeds les in het secundair onderwijs. Hij werd nooit verhoord of gestraft.

De doofpot-operatie van het Australisch pedofilienetwerk heeft alles te maken met de medeplichtigheid van de veiligheidsdiensten. Verscheidene slachtoffers getuigen dat ze bij bepaalde gelegenheden door politieofficieren zelf werden misbruikt. Hetzelfde staat te lezen in een brief gericht aan het CSAPP uit april 2004 van een vrouw die getuigt hoe hooggeplaatste politieambtenaren in Victoria van de lokale kinderprostitutie gebruik maakten. Deze vrouw wordt door politiepatrouilles geïntimideerd en vreest 'gezelfmoord' te zullen worden. Ook Dr. Michelson wordt niet gespaard: bij haar werd ingebroken, een familielid werd bedreigd en zijzelf is regelmatig het voorwerp van intimidaties.

We herkennen hetzelfde fenomeen in België. Marie-France Botte, een internationaal befaamde Waalse kinderrechtenactiviste, en fervent aanklaagster van pedofilienetwerken, spreekt in augustus 1996 van bescherming van hooggeplaatste pedofielen. Haar vereniging wordt voortdurend ondermijnd en moet uiteindelijk de deuren sluiten. Ze trachtte zich eind 1998 zogezegd te zelfmoorden door een brandend middel in te slikken.

Gina Pardaens, Vlaamse kinderrechtenactiviste, komt om bij een verkeersongeval in november 1998. Ze onderzocht de verdwijning van kinderen binnen een pedofilienetwerk en was net voor haar dood op informatie gestoten in verband met het netwerk van Nihoul. Voor haar ongeval werd ze bij herhaling geïntimideerd via telefoon en op de openbare weg.

Verenigde Staten

Paul Bonacci klaagt in 1999 een reeks notabelen aan in Nebraska voor het misbruik dat hij tijdens de jaren '80 als pedofilieslachtoffer onderging. Hij beschuldigt met naam genoemde vooraanstaanden uit het politie-apparaat, de zakenwereld, de media, de kerk en de plaatselijke school voor weeskinderen. De zwarte Republikein Larry King, manager van het Community Federal Credit Union in de stad Franklin, zal veroordeeld worden tot het betalen van één miljoen dollar schadevergoeding. Dit proces, net zoals in België en Australië, toont aan hoeveel vertegenwoordigers van de staatsstructuur aan het kindermisbruik deelnemen. Een terugkerend thema is blijkbaar ook het profiteren van scholen, opvangcentra en weeshuizen om kinderen te ronselen, en dat kinderen vanaf jonge leeftijd worden 'geconditioneerd' om het misbruik als normaal te beschouwen. Het proces in Nebraska doet oude wonden openrijten. Een onderzoek van het onderzoekscomité in Franklin toont aan dat het kindermisbruik dateert van 1984 en waarschijnlijk zelfs van vroeger.

Lisa, een meisje uit Franklin dat op haar veertiende in dit pedofilienetwerk werd geduwd, ondergaat een FBI-leugendetectortest, omdat haar getuigenis zo schokkend is. Ze vertelt dat ze als 14-jarige samen met minderjarige jongens door eerder vermelde Larry King naar een seksfeest in Chicago werd getransporteerd, en daar onder meer toenmalig presidentskandidaat en CIA-directeur George H.W. Bush herkende. Dat staat onder andere te lezen in een befaamde biografie over de president. De leugendetectortest wijst uit dat Lisa de waarheid spreekt.

Eerdere onderzoeksartikels uit de New York Times van 15 en 22 december 1988 doen uit de doeken dat minderjarigen van Franklin tot in Washington sinds jaren verplicht werden sadistisch getinte seksuele diensten te verlenen aan vooraanstaande pedofielen. Op 29 juni 1989 verschijnt een artikel in de Washington Times getiteld 'Onderzoek naar Homoseksuele Prostitutie strikt VIP's rond Reagan, Bush'.

In het artikel wordt beschreven dat jonge prostituees zijn meegevoerd tot in het Witte Huis en misbruikt werden tijdens perverse feestjes met de meest hooggeplaatste politici, militairen, en zakenlui. Craig J. Spence, een homoseksuele Republikeinse lobbyist, had daarbij minstens bij één gelegenheid minderjarigen in het Witte Huis binnengeloodst. Craig Spence is een spilfiguur in de seksschandalen rond Washington. Het is een Amerikaanse versie van Michel Nihoul. Hij organiseerde elitaire seksfuiven in zijn eigen buitenverblijf waarbij tal van hooggeplaatste deelnemers discreet werden gefilmd en de videotapes werden bewaard. Zoveel blijkt uit een Washington Times follow-up artikel van 30 juni 1989. Craig Spence zou tot een vriend gezegd hebben: 'Ik heb jongens en meisjes nodig voor mijn feestjes met regeringsleden, hooggeplaatste zakenlieden, andere individuen, al wat zich aandient.'

Interessant voor de gelijktijdige schandalen van de Roze Balletten en de Bende van Nijvel in België is dat de chantagepraktijk volgens Spence een langdurige CIA-operatie was waarbij call boys en minderjarigen systematisch geronseld werden om vervolgens in compromitterende feestjes met binnen- en buitenlandse gasten te figureren. De lobbyist annex pooier liet daarbij verstaan dat hij uiteindelijk wellicht door de CIA zou verraden worden en zou omkomen in een schijnzelfmoord. Hetgeen ook gebeurde.

Synthese

Het filmen van vooraanstaanden in seksueel getinte taferelen is een efficiënte chantagetechniek die door inlichtingsdiensten overal ter wereld wordt gehanteerd. Craig Spence zette dit middel in als machtselement voor de CIA. Het is bekend dat Michel Nihoul tijdens dezelfde periode zijn Roze Balletten systematisch van camera's voorzag.

Het is ook bekend dat Nihoul nauwe contacten had met neofascistische personages binnen de Staatsveiligheid (Madani Bouhouche wordt op zijn feestjes gezien), en dat de Staatsveiligheid in de jaren '80 zo'n beetje in onderaanneming bij de CIA werkte. Simultaan zijn in België leden van de Staatsveiligheid betrokken bij de organisatie van de Bende van Nijvel en het aansturen van de CCC, een terroristische groepering uit de jaren '80.

Het schrijnende decennia-lange kindermisbruik in België, Australië, en de Verenigde Staten toont aan hoe pedofilieslachtoffers en kinderrechtenactivisten door het veiligheidsapparaat zelf worden geïntimideerd en bedreigd. Intimidaties die gebeuren op een systematische en deskundige wijze.

Indien chantage of intimidatie niet succesvol zijn, oefent het uitvoerend netwerk rond de machtige pedofielen zwaardere middelen uit. Kinderrechtenactivisten worden geïntimideerd of vermoord. Cruciale getuigen worden professioneel geliquideerd. Het indiceert dat corrupte leden van de veiligheidsdiensten overal ter wereld actief meewerken om de cover-up van pedofiele netwerken in stand te houden.


Bron; ravagedigitaal.org

'Topambtenaar Demmink was in 1996 wel in Turkije'

28 september 2013, 00:00
Zelf zegt hij er sinds 1987 niet meer te zijn geweest, maar een nieuw document zou bewijzen dat oud-topambtenaar Joris Demmink in 1996 wel degelijk in Turkije was. Het document vormde gisteren de inzet om de rechtbank in Utrecht ertoe te bewegen een aantal getuigen onder ede te verhoren.

Al jaren wordt de vroegere directeur-generaal van het ministerie van justitie achtervolgd door publieke aantijgingen van ontucht met minderjarige jongens. Demmink ging hier nooit op in, maar na zijn pensionering vorig jaar is hij een rechtszaak begonnen tegen het Algemeen Dagblad "wegens het verspreiden van leugens". De Roestige Spijker, een organisatie die doofpotaffaires wil onthullen, wil een dwangsom voorkomen door nu van de rechter toestemming te krijgen getuigen onder ede te horen.

Advocaat Matthijs Kaaks zet die eis kracht bij met een document van het Turkse ministerie van justitie. Dat stelt dat Demmink in juli 1996 Turkije is ingereisd. Het openbaar ministerie in Nederland onderzoekt de kwestie nu.

Demmink blijft bij zijn ontkenning, zegt diens advocaat Harro Knijff. "Deze reis komt niet overeen met zijn agenda." Uit eerder onderzoek zijn geen aanwijzingen naar voren gekomen dat Demmink in die tijd in Turkije zou zijn geweest. Wel bevestigt het Nederlandse ministerie van justitie de echtheid van het document. Knijff hoopt de getuigeverhoren te voorkomen, en wil het onderliggende dossier zien.

"Demmink heeft zelf gezegd dat de onderste steen boven moet komen", aldus Kaaks. "Dat willen wij ook." De rechter beslist over zes weken over de verhoren.



Bron; Trouw.nl

Murdered Children And Pedophile Networks In The Low Countries

 

When you think of the country of Belgium, you might think of waffles, fries, and the European Union, or you might even think of the horrors the Belgians committed in the Congo. Most minds would not immediately jump to child murders and pedophile networks that have connections to the Royal Family. However, the two crimes that shook the country in the ’90s had everything to do with murdered girls, sexual abuse of children, and international child porn rings. The cases of Katrien de Cuyper and Marc Dutroux were so gruesome that they could hardly be contained in such a small country.

It’s a rainy evening on December 17, 1991, when 15-year old Katrien de Cuyper is visiting her boyfriend in the city of Antwerp. Normally he would walk Katrien to the bus stop, but she thought it unfair to let him walk in the rain. She called her parents to let them know she would be taking the bus home, but in the end, she missed it. More than an hour after the phone call to her parents, she was spotted in a bar that was close to where her boyfriend lived. Some sources say it was here, at this shady ‘Café Les Routiers’, that she called her parents again, other witnesses go against this claim. Whatever the case is, the phone call is untraceable. After this, she disappeared and her strangled and naked body was found 6 months later in the port of Antwerp, severely decomposed after being submerged in hydrochloric acid.

Seems like a normal case of woman walks home alone at night and gets killed by random passerby. But here’s where it gets weird: an anonymous letter gets published in the magazine Blik, wherein the writer confesses to giving Katrien a ride after trying to solicit prostitutes. In the letter, the anonymous man angrily accuses Katrien’s father of abandoning her at the docks in Antwerp. In two following letters to the magazine and the parents of Katrien, he has doubts about going to the authorities and insists that he dropped off Katrien alive at a random street in Antwerp. He also recounts how beautiful Katrien was, and how he will continue to visit her grave.

Witness X1 named members of the Royal Family and other high-placed members of Belgian society as child abusers

This is where the case of Marc Dutroux gets connected to the case of Katrien de Cuyper. Witness X1, Regina Louf, who became known for her allegations that she was abused not only by Dutroux but by an entire pedophile network with members from Belgian high society, confesses to killing De Cuyper. She remembers being locked up in a castle near Antwerp, where children were ritually abused, both sexually and physically, tortured, and killed. During a supposed orgy in this castle, Louf was forced to murder De Cuyper. Authorities couldn’t find a reason to further explore these allegations.

Before Karl V.R. gets arrested for Katrien’s murder in 2006, after police found the Blik letters and a huge amount of child porn, Marc Dutroux’s trial casts a spell over the Belgian public in 2004. In the hugely publicized trial, multiple scandals emerge. Notably, the witnesses in the case Dutroux tell about their experience being held within an international child porn ring, where pedophiles from high society and even royal families rape and torture children. Multiple women talk about being groomed since a young age and then getting sucked into a huge network wherein they are subjected to beatings, rapes, torture, and killings. Witness X1 not only confesses to killing De Cuyper, but also tells horror stories about stabbing other young girls’ genitals, and ritually murdering them along with mayors, royals, and important politicians. At a certain point in the trial, the original judge of the case Dutroux, Jean-Marc Connerotte, takes the stand and breaks down. His experience has been one wherein he needs constant protection against figures from these child porn networks. According to Connerotte, murder contracts had been taken out against the court and its magistrates. Connerotte, the witnesses, and a part of the Belgian public mark the failures within the case Dutroux as a sign that the government is involved in some way. Many people still believe that important people are being protected and are free to subject innocent children to their depravities. Even the boogeyman himself, Dutroux, admits: “There is a well-grounded [pedophile] ring. I maintained regular contact with people in this ring. However, the law does not want to investigate this lead.”

Back to Katrien’s murder. Karl V.R. eventually only gets sentenced to 6 months in prison for possession of child porn, but not enough evidence could be found that he was Katrien’s killer. It’s around the same time that the Dutch porn producer Gerry Ulrich gets murdered by a troubled youth that alleged that he had been sexually abused by Ulrich and other men when he was a young boy. The young man, Robby van der Plancken, and self-proclaimed ‘child porn hunter’ Marcel Vervloesem both step forward with the information that Ulrich has a massive amount of child porn which he distributes among pedophiles in Europe. There were even pictures found of a girl that looked remarkably like Katrien de Cuyper. The bar Katrien called from on the night she disappeared, again comes under scrutiny. According to Vervloesem, on the floor above the bar, there was a photo studio used for (child) porn production. Eventually, police find out that Robby van der Plancken played the main role in thousand of child porn videos that were produced by Ulrich. In this period, a big part of the Dutch and Belgian public talks about international pedophile networks that do not only produce ‘normal’ child pornography but also snuff films wherein children are murdered. However, authorities do not look as deep into the case as many think they should with a case wherein over 88 thousand unidentified children play a role.

Alleged photo of Katrien de Cuyper found in possession of child porn producer Ulrich 

In the same neighborhood in Antwerp, two siblings, Kim and Ken Heyrman, go missing after going to visit friends. Their mother gets treated as a suspect by the police until Kim’s body is found five weeks later in the port of Antwerp, same as with De Cuyper. It turns out that she was sexually abused and stabbed to death. Ken’s body hasn’t been found until this day. The children’s mother, Tinny Mast, is convinced the two siblings were also victims of a pedophile network. The lead investigator did not go about his investigation in a professional manner, according to Tinny. Tinny hears him call her murdered daughter “that little whore in her white coffin”, which only raises her suspicions more. Which grown man would otherwise call a young girl a whore, if there was no reason? Eventually, a suspect is heard, but after a single denial, the case is closed. Kim’s body was found close to the bar where Katrien disappeared, and an unknown person eventually puts down the missing Ken’s sweater in the exact same location, where it could easily be found. This case is linked again to the Dutroux-case and Katrien’s murder. In 2014, Ken was declared dead after being missing for the last 20 years.

Kim and Ken Heyrman: Ken still has not been found

In all cases, the same components come up. Missing children eventually found murdered, sexual abuse, torture, child pornography, suspicious police investigations, and allegations of international child porn and snuff networks that involve high-placed members of society. If these allegations contain any truth, is hard to say. In all cases, suspects eventually are linked to suspects involved in other cases, which does point to the raised likelihood that there is a certain network. And it does pop up internationally, not only in the Netherlands and Belgium, but also in France, Germany, and the United States. There are some that rightfully point out that there is a certain linkage to the ‘Satanic Panic’ that was present in a lot of countries in the ’80s and ’90s. But does this explain away the fact that a lot of children were suddenly missing under suspicious circumstances? And that big national publications like De Morgen and Humo gave a platform to these witnesses and their allegations? The possibility does exist that, just like with the Catholic Church, there are respected members of society that involve themselves in sickening things because they are protected by power and money.

Elite members of Belgian society accused of being abusers, found in the Dutroux X-Dossiers.




Source; cvltnation.com

The boy business (1997) Child abuse documentary

Vermissing Duitse Manuel nooit opgelost ondanks tips

Manuel Schadwald uit Berlijn was 12 jaar toen hij verdween. De politie claimt dat er nooit concrete tips waren. Ten onrechte. Getuigen zagen Manuel in ons land, waar hij in een pedonetwerk op gruwelijke wijze aan zijn einde zou zijn gekomen.

Koen Voskuil 11-07-15, 08:51 Laatste update: 12-01-16, 07:46 

Manuel (rechtsonder) met zijn Berlijnse klasgenootjes tijdens een verkleedfeestje Manuel (rechtsonder) met zijn Berlijnse klasgenootjes tijdens een verkleedfeestje © Welt am Sonntag 

De 12-jarige Manuel Schadwald, die al sinds 1993 vermist wordt, zou op gruwelijke wijze om het leven zijn gekomen tijdens een sekstrip op een zeilboot, even buiten Amsterdam. Dat blijkt uit speurwerk van het AD en Welt am Sonntag, die onthullen dat de politie ondanks diverse ontkenningen wel degelijk concrete tips kreeg over het lot van de jongen.

'Lieve Manuel, ben je er nog? Ik hoop dat het je goed gaat. En dat je niet eenzaam bent. Liefs omi.' In het voorjaar van 1994 staan er hartverscheurende teksten op aanplakbiljetten in Berlijn. Het is dan nog geen jaar geleden dat een schuchtere jongen, die naar het gymnasium zou gaan en dol was op tafeltennis, plotseling van de radar verdween. Nadat Manuel Schadwald op zaterdag 24 juli 1993 de deur van zijn ouderlijk huis in de wijk Tempelhof in Berlijn achter zich had dichtgetrokken, heeft niemand van zijn familie hem teruggezien.

Al snel na de vermissing komen er bij de politie signalen binnen dat Manuel in het Nederlandse kinderprostitutiecircuit is beland. Maar na jarenlang onderzoek concluderen de Berlijnse, de Rotterdamse en Amsterdamse politie dat hiervoor 'geen aanwijzingen' zijn gevonden. Onderzoek van Welt am Sonntag en het AD leidt nu tot een andere conclusie: de politie én de AIVD ontvingen veel meer informatie dan naar buiten is gebracht.

Shoarmatent 

Eerst terug naar de zomer van 1994. De Rotterdamse politie start een speciaal team onder de naam Handel in Kinderen (HIK), met als hoofddoel het opsporen van Manuel Schadwald. De jongen is volgens een getuige gezien op het Centraal Station in Rotterdam en zou zich vermoedelijk ophouden 'op homo-ontmoetingsplaatsen'. Even lijkt het HIK-team dichtbij te zijn: drie leden van een observatieteam zijn ervan overtuigd dat ze de jongen in een shoarmatent zien zitten, aan tafel bij jongenspooier Lothar Glandorf. Maar tot arrestatie gaan ze opvallend genoeg niet over. Later stelt de politie dat het vermoedelijk een ander jongetje was.

Hetzelfde jaar komen signalen binnen dat Schadwald naar Amsterdam is verplaatst. Dergelijke 'transfers' waren niet ongebruikelijk in de scene, weet een voormalige Amsterdamse bordeelhouder. ,,Op een bepaald moment zijn de klanten op je jongens uitgekeken en willen ze iets anders. Ik wisselde regelmatig jongens uit met Lothar Glandorf." Een informant die bij de zedenpolitie als betrouwbaar bekendstaat, verklaart dat Manuel op een boot is gezien. Het gaat om een zeilboot met de naam Apollo, die volgens de informant als ligplaats Spaarnwoude zou hebben.

Anno 2015 blijkt de 13 meter lange tweemaster al jaren geleden omgedoopt. Het schip doet tegenwoordig dienst als charterschip in Scheveningen. Maar in de jaren '90 lag de Apollo inderdaad afgemeerd in de haven van het vissersdorpje Spaarndam - aan de rand van Spaarnwoude. Dat is terug te vinden in eigendoms- en verzekeringsbewijzen van de Apollo, die in het bezit zijn van het AD. Opvallender is dat het zeilschip in die tijd op naam stond van een beruchte pedofiel: Gerrie Ulrich.

Links op de foto Gerrie Ulrich. De zeilboot waarop Manuel zou zijn gezien, stond destijds op naam van Ulrich, een Duitse pedofiel die in Zandvoort woonde. Links op de foto Gerrie Ulrich. De zeilboot waarop Manuel zou zijn gezien, stond destijds op naam van Ulrich, een Duitse pedofiel die in Zandvoort woonde. © Welt am Sonntag 

Kinderpornoaffaire 

De in Duitsland geboren Gerrit Jan Ulrich wordt in 1998 de spil in de roemruchte Zandvoortse kinderpornoaffaire. Tijdens een motortrip in Italië wordt Ulrich doodgeschoten door zijn jongere vriend. Enkele dagen na de dood van de Duitser vindt de politie in diens woning tienduizenden foto's en video's van blote en misbruikte kinderen. Ulrichs vriend, die ook diep in het pedosekscircuit zit, bekent vlak voor de moord dat hij Manuel Schadwald in Amsterdam heeft gezien.

In de jaren '90 geldt Amsterdam als een bedevaartsoord voor pedofielen. Via de Spartacus, een internationale homoreisgids, adverteren jongensbordelen openlijk. Er zijn zelfs georganiseerde seksreizen vanuit landen als Engeland naar jongensbordelen in onze hoofdstad. Maar sommigen kan het niet ver genoeg gaan, vertelt de Engelsman Edward in de tv-documentaire The boy business uit 1997.

Vanuit Amsterdam worden seksreizen aangeboden op een boot, waar eenmaal op het water jongens op de meest gruwelijke wijze kunnen worden misbruikt en mishandeld, beweert Edward. Hij claimt zelfs een video te hebben gezien waarin een jongen op een boot is gestorven: ,,Een man vergrijpt zich aan een jongen. De jongen stikt daarbij. Aan boord breekt paniek uit. Mensen rennen heen en weer. De camera valt om."

Het is onduidelijk waar Edward nu is - en of hij nog leeft. Zijn weerzinwekkende verklaring leidt tot een onderzoek van de Britse én de Amsterdamse politie. Een woordvoerster van de Politie Amsterdam meldt nu dat dat onderzoek 'nooit iets heeft opgeleverd'.

Toch lijkt het verhaal van een Duitse jongen die sterft op een boot meer dan zomaar een gerucht. Het is zelfs gerapporteerd door de AIVD, zo verklaren meerdere goed ingevoerde bronnen aan het AD. Eén van hen zegt: ,,Het stond er slechts in een paar zinnen beschreven. Ik las dat een Duitse jongen op een zeilboot is gestorven. Omdat er hooggeplaatste mensen aan boord waren, is de moord verzwegen," aldus de bron. ,,Ik ben me kapot geschrokken toen ik het las."

AIVD 

De inlichtingendienst gaat niet in op vragen over het rapport. ,,We vertellen nooit wat we wel of niet onderzoeken," zegt een AIVD-woordvoerster. 

Zijn de 'Duitse jongen op een zeilboot' en Manuel Schadwald één en dezelfde persoon? Het is niet met zekerheid te zeggen, maar onwaarschijnlijk is het niet, gezien de tip aan de Amsterdamse zedenpolitie dat Manuel op de Apollo gezien is.

Eveneens opmerkelijk is de anonieme verklaring die op 16 juni 1994 bij de Berlijnse politie binnenkomt. Let wel: het is dan nog niet algemeen bekend dat Manuel Schadwald zich in Nederland kan bevinden: ,,Ik wil jullie zeggen dat ik bewijs heb dat de kleine Manuel uit Berlijn in Amsterdam, dat hij dood is. De man die dit op zijn geweten heeft, is hier op het station." Vanaf het Centraal Station van Amsterdam spreekt een anonieme man het antwoordapparaat in van een advieslijn voor homo's in Berlijn. De geluidsopname van dit nooit eerder gepubliceerde gesprek wordt nog dezelfde dag afgeluisterd door de Kriminalpolizei. De beller geeft een beschrijving van een 45-jarige man die op Amsterdam CS kinderen ronselt voor de seksindustrie en zegt: ,,Als je hem hebt, heb je ook het lijk van Manuel in Amsterdam."

Wat er met deze tip is gebeurd, is onduidelijk, zoals het hele onderzoek naar Manuel Schadwald in een dichte mist is beland. Terwijl er aantoonbaar diverse verklaringen zijn binnengekomen dat Manuel in het Nederlandse kinderprostitutiecircuit is gezien, meldt de Berlijnse politie in 1998 dat het hiervoor 'niet de kleinste aanwijzing' heeft gekregen.

Ook de politie in Amsterdam meldt dat alle onderzoeken niets hebben opgeleverd: ,,Er zijn helemaal geen aanwijzingen gevonden dat hij ooit in Amsterdam is geweest. De aanwijzing dat deze jongen naar Rotterdam is gebracht, is zelfs nooit zeker geweest. Het betreft de verklaring van één persoon, die toen al aangaf dat het mogelijk deze jongen was, maar dat hij dit niet zeker wist." De uitspraak staat haaks op zes verklaringen van mensen die zeggen dat Manuel in ons land was, verklaringen waarover deze krant beschikt.

Technische fout 

Bij de Rotterdamse politie is het onderzoek nog merkwaardiger afgelopen. De zogeheten dagjournalen van het onderzoek naar Manuel Schadwald, waarin alle activiteiten van de politie staan beschreven, blijken in de computer gewist. ,,Een puur technische fout," zegt woordvoerder R. Noordermeer van de Politie Rotterdam in 1997. ,,Het is overschreven."

De Politie Rotterdam meldt nu dat de gewiste journaals 'geen nadelige invloed hebben gehad op het onderzoek'.

Zijn de tips in de vermissingzaak van Manuel Schadwald voldoende onderzocht, of zijn er feiten onder het tapijt geveegd? Een voormalige hoge politiechef uit Nederland vat het probleem in twee korte zinnen samen: ,,Natuurlijk was de jongen hier. Maar over deze zaak zal nooit licht schijnen."

Bron; AD.nl

7 Oktober 2021 - Huig Plug & Marlies Muiswinkel openen DEMMINK DOOFPOT (Schokkend)

Huig Plug, Klokkenluider bij justitie;

Jos Poelmann; Demmink getuigenverhoren voorbeeld van klassenjustitie

WeAreChange.nl sprak met oud-gevangenisdirecteur Jos Poelmann over de komende getuigenverhoren van Joris Demmink die in april 2016 plaatsvinden. Poelmann is één van de zes oud-gevangenisdirecteuren die in 2014 aangifte deden tegen toenmalig minister Opstelten van Veiligheid en Justitie. Hij spreekt van parlementsleden die onder politieke druk geen aandacht durven te geven aan de zaak Demmink en levert verschillende illustraties van klassenjustitie binnen dit getuigenverhoor.

Henk Krol over Demmink-affaire bij Pauw & Witteman (01-04-2014)

Demmink; reportage rolodex-zaak

Henk Krol gooit pornofilm op tafel in Demminks zaak

De reputatie van Joris Demmink kreeg gisteren opnieuw een knauw. Henk Krol, die voor de Gaykrant ooit schreef over Demminks vermeende kindermisbruik, mocht in de rechtszaal zijn verhaal doen. Hij vertelde hoe de partner van de topambtenaar als pornoacteur furore maakte en Demmink trots een pornofilm uitdeelde.

Tobias den Hartog & Koen Voskuil 12-04-14, 13:20 Laatste update: 06-02-16, 00:34 Bron: Algemeen Dagblad

Het mag dan allemaal in 'een vorig leven' als journalist zijn gebeurd, het staat de 50Plus-politicus Henk Krol nog helder voor de geest.

Hij is er eens goed voor gaan zitten, hier in het getuigenbankje van de Utrechtse rechtbank. Krol is de achtste getuige in een civiele zaak die opheldering moet geven over beschuldigingen van kindermisbruik aan het adres van voormalig topambtenaar Joris Demmink.

Na een reeks van rechercheurs en ambtenaren die hun verhaal hebben gedaan, mag nu Krol verklaren over 2003. Dat jaar doet hij voor de GayKrant onderzoek naar 'hoge omes' die seks zouden hebben met 'hele jonge jongens' in het Eindhovense Anne Frankplantsoen. In die tijd is PSV-directeur Fons Spooren ontmaskerd als klant van jongensprostitués en op de redactie druppelen tips binnen over andere 'hooggeplaatsten'.

Zo komt ook Joris Demmink in beeld. Andere homo's noemen hem als 'hoerenloper' én volgens Krol wordt zelfs Demminks rijkspasje van het ministerie daar in het gras gevonden. Wanneer Krol met vrienden praat over Demmink, gebeurt er volgens hem iets opmerkelijks. Een vriend van Krol, Jan Wolter Wabeke, geeft hem een video. Die heeft Wabeke op zijn beurt gekregen van Demmink als 'cadeautje' voor hem en zijn vriend, zo vertelt Krol in de rechtbank. Het blijkt een pornofilm te zijn waarin volgens Krol de toenmalige Tsjechische vriend van Demmink een hoofdrol speelde. 'De titel was Das Fickende Klassenzimmer,' herinnert Krol zich. 'Of het minderjarige jongens waren weet ik niet. Maar zijn vriendje was jong, de kinderen in de klas nog jonger.'

Complot Voor de aanwezigen in de rechtbank is het allemaal een bevestiging van Het Grote Complot. Halverwege de zitting staat waxinelichthoudergooier Erwin L. op met een boodschappentas, die volgens hem vol zit met aanvullend bewijsmateriaal dat de koninklijke familie wordt gechanteerd door Demmink. De rechter wil er niets van weten en L. levert zijn spullen mopperend in bij een bode.

Ondertussen vertelt Krol onverstoorbaar verder hoe hij samen met weekblad Panorama verder speurt naar Demminks vermeende seksuele escapades. Zeker als ze een verklaring optekenen van een portier en een chauffeur van een Praagse seksclub, waar seks met jonge mannen mogelijk was. Zij vertellen dat Demmink een vaste gast was die kwam voorrijden met de dienstauto van de ambassade.

Uiteindelijk komt het allemaal te staan in het Gaykrant-artikel Het dubieuze dubbelleven van een topambtenaar op justitie'. Demmink belt met Krol en het komt tot een 'kopje thee'.

Demmink zou Krol hebben bezworen dat 'alles al bekend en onderzocht was door de BVD'. 'De verhalen waren volgens hem ingestoken omdat hij homoseksueel was.' Krol bood hem een interview aan, maar tot publicatie daarvan komt het niet. Krol wordt zelfs gedwongen om een hoofdredactioneel commentaar te schrijven waarin hij afstand neemt van enkele bronnen. 'Ik had daar nooit mee moeten instemmen.'



Bron; AD.nl

Keiharde bewijzen tegen Joris Demmink: Machthebbers in Nederland doen niets

Demmink; 'De beerput moet maar eens open..'